فالگیر

كندوي آفتاب به پهلو فتاده بود

زنبورهاي نور ز گردش گريخته

در پشت سبزه‌هاي لگدكوب آسمان

گلبرگهاي سرخ شفق، تازه ريخته

كف‌بين پير باد در آمد ز راه دور

پيچيده شال زرد خزان را به گردنش

آن روز، ميهمان درختان كوچه بود

تا بشنوند راز خود از فال روشنش

در هر قدم كه رفت، درختي سلام گفت

هر شاخه، دست خويش به سويش دراز كرد

او دستهاي يك يكشان را كنار زد

چون كوليان، نواي غريبانه ساز كرد

آنقدر خواند و خواند كه زاغان شامگاه

شب را ز لابلاي درختان صدا زدند

از بيم آن صدا، به زمين ريخت برگها

گويي هزار چلچله را در هوا زدند

شب همچو آبي از سر اين برگها گذشت

هر برگ، همچو پنجه دستي بريده بود

هرچند نقشي از كف اين دست‌ها نخواند،

كف‌بين باد، طالع هر برگ ديده بود!

نادر نادرپور

کهن دیارا ، دیار یارا ! دل از تو کندم ، ولی ندانم
که گر گریزم ، کجا گریزم ، وگر بمانم ، کجا بمانم
نه پای رفتن ، نه تاب ماندن ، چگونه گویم ، درخت خشکم
عجب نباشد ، اگر تبرزن ، طمع ببندد در استخوانم
درین جهنم ، گل بهشتی ، چگونه روید ، چگونه بوید ؟
من ای بهاران ! از ابر نیسان چه بهره گیرم که خود خزانم
صدای حق را ، سکوت باطل ، در آن دل شب ، چنان فرو کشت
که تا قیامت ، درین مصیبت ، گلو فشارد ، غم نهانم
کبوتران را ، به گاه رفتن ، سر نشستن ، به بام من نیست
که تا پیامی ، به خط جانان ، ز پای آنان ، فروستانم
سفینه ی دل ، نشسته در گل ، چراغ ساحل ، نمی درخشد
درین سیاهی ، سپیده ای کو ؟ که چشم حسرت ، در او نشانم
الا خدایا ، گره گشایا ! یه چاره جویی ، مرا مدد کن
بود که بر خود ، دری گشایم ، غم درون را برون کشانم
کهن دیارا ، دیار یارا ، به عزم رفتن ، دل از تو کندم
ولی جز اینجا وطن گزیدن ، نمی توانم ، نمی توانم

نادر نادرپور

زنده در گور

بهار امسال ، خاموش است
نه شمع غنچه ای در شمعدان شاخه ها دارد
 نه آتشبازی سرخ و بنفش ارغوان ها را
 بهار امسال ، بغضی در گلو دارد
فروغ خنده از سیمای او دور است
عروس آفتابش زنده در گور است
مگر سیلاب اشکش پاک گرداند
ز لوح سینه ی او حسرت رنگین کمان ها را