دوستت می‌دارم بی‌آنکه بخواهمت.


□

سال‌گَشتگی‌ست این
که به خود درپیچی ابروار
بِغُرّی بی‌آنکه بباری؟



سال‌گشتگی‌ست این
که بخواهی‌اش
بی‌اینکه بیفشاری‌اش؟



سال‌گشتگی‌ست این؟
خواستن‌اش
تمنایِ هر رگ
بی‌آنکه در میان باشد
خواهشی حتا؟



نهایتِ عاشقی‌ست این؟
آن وعده‌ی دیدارِ در فراسوی پیکرها؟

 مرهم زخم های کهنه ام کنج لبان توست!

بوسه نمیخواهم،چیزی بگو.
(احمد شاملو)

 به‌راستی

صلتِ کدام قصیده‌ای
ای غزل؟

ستاره‌بارانِ جوابِ کدام سلامی
به آفتاب

از دریچه‌ی تاریک؟

و اکنون آن زمان دررسیده است که من به صورتِ دردی جان‌گزای درآیم؛

دردِ مقطعِ روحی که شقاوت‌های نادانی، آن را ازهم‌دریده است.



و من اکنون
یک‌پارچه دردم...

 

یستادگی کن تا روشن بمانی
شمع های افتاده
خاموش می شوند

((احمد شاملو))

نامت را به من بگو
دستت را به من بده
حرفت را به من بگو
قلبت را به من بده

من ریشه های تو را دریافته ام
با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام
و دستهایت با دستان من آشناست

احمد شاملو

 

 نخست دیرزمانی در او نگریستم،

چندان که چون نظر از وی بازگرفتم
در پیرامونِ من همه چیزی به هیأتِ او درآمده بود.

آنگاه دانستم که مرا دیگر از او گریز نیست.

در میانه‌ی سور کَژدُمان
کلام از دهانت
به اسارت بردند
تا بر این هوس
پستوی نجیب خانه‌ات را
به سیاهی‌ کِشند
و گاه بر سمفونی واژه‌هایت تاختند
تا بت‌وارگی‌ات را بشکنند
با پای بریده‌ات اما
چه خوش جاودانه ایستادی
و بر گوش ستارگان
چه خوش نجوا سرودی :
این منم، شاملو
دُرّ غلتانی در بستر ابریشم.
***0

چه بی تابانه می خواهمت
ای دوریت آزمون تلخ زنده به گوری...
 

شاملو

در زیجِ جُستجو
ایستاده‌ی ابدی باش
تا سفرِ بی‌انجامِ ستارگان بر تو گذر کند،
که زمین
از اینگونه حقارت‌بار نمی‌مانْد
اگر آدمی
به هنگام
دیده‌ی حیرت می‌گشود......

 خامش

منشین

خدا را

پیش از آنکه در اشک

غرقه شوم

از عشق چیزی بگوی.

بیهوده مرگ

به تهدید

چشم می دراند

ما به حقیقت ساعت ها

شهادت نداده ایم.

                                احمد شاملو

شاملو

در شهرِ بی‌خیابان می‌بالند
در شبکه‌ی مورگی پس‌کوچه و بُن‌بست،
آغشته‌ی دودِ کوره و قاچاق و زردزخم
قابِ رنگین در جیب و تیرکمان در دست،
بچه‌های اعماق
بچه‌های اعماق

باتلاقِ تقدیرِ بی‌ترحم در پیش و
دشنامِ پدرانِ خسته در پُشت،
نفرینِ مادرانِ بی‌حوصله در گوش و
هیچ از امید و فردا در مشت،
بچه‌های اعماق
بچه‌های اعماق

□

بر جنگلِ بی‌بهار می‌شکفند
بر درختانِ بی‌ریشه میوه می‌آرند،
بچه‌های اعماق
بچه‌های اعماق

با حنجره‌ی خونین می‌خوانند و از پا درآمدنا
درفشی بلند به کف دارند
بچه‌های اعماق