مرهم زخم های کهنه ام کنج لبان توست!

بوسه نمیخواهم،چیزی بگو.
(احمد شاملو)

در میانه‌ی سور کَژدُمان
کلام از دهانت
به اسارت بردند
تا بر این هوس
پستوی نجیب خانه‌ات را
به سیاهی‌ کِشند
و گاه بر سمفونی واژه‌هایت تاختند
تا بت‌وارگی‌ات را بشکنند
با پای بریده‌ات اما
چه خوش جاودانه ایستادی
و بر گوش ستارگان
چه خوش نجوا سرودی :
این منم، شاملو
دُرّ غلتانی در بستر ابریشم.
***0