خورشید بارها به گذرگاه گرم خویش
 از اوج قله بر كفل او غروب كرد
 مهتاب بارها به سراشیب جلگه ها
 بر گردن سطبرش پیچید شال زرد
 كهسار بارها به سحرگاه پر نسیم
 بیدار شد ز هلهله‌ی سم او ز خواب
 اسب سفید وحشی اینك گسسته یال
بر آخور ایستاده غضبناك
 سم می‌زند به خاك
 گنجشك ای گرسنه از پیش پای او
پرواز می‌كنند
 یاد عنان گسیختگی هاش
 در قلعه های سوخته ره باز می‌كنند
اسب سفید سركش
بر راكب نشسته گشوده است یال خشم
 جویای عزم گمشده‌ی اوست
می‌پرسدش ز ولوله‌ی صحنه های گرم
می‌سوزدش به طعنه‌ی خورشید های شرم
با راكب شكسته دل اما نمانده هیچ
نه تركش و نه خفتان، شمشیر، مرده است
 خنجر شكسته در تن دیوار
 عزم سترگ مرد بیابان فسرده است

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: